شـرمـنـدۀ شـمـا شـدم آقـا مـرا ببـخـش            در کوچه مانده‌ام تک و تنها مرا ببخش

آن نامه کاشکی که به دستت نمی‌رسید            گـفـتم بیا، به خاطر زهـرا مرا ببخش

آقا گـمـان کـنم که به هـمـراه کـاروان            می‌آوری سـه‌سـالۀ خود را مرا ببخش

با ساقی‌ات بگو که فقط فکر آب باش            از قول من بگو تو به سقـا مرا ببخش

فــردا ز بــام دارالامــاره صــدا زنــم            یا اینکه سمت کوفه مـیا یا مرا ببخش

باعث منم که خواهر تو خونجگر شود            شرمـنـده‌ام ز زینب کـبری مرا ببخش

دیـدم درون جـمـعـیت انـگـار حـرمله            تـیـر سه‌شعـبه کرد مـهـیّـا مـرا ببخش

جان می‌دهی غریب، تو بر خاک و کوفیان            با خـنـده می‌کـنـند تـمـاشـا مرا ببخـش

جایی که می‌شـود تن تو پـایـمال اسب            آقـای من کـرم کن و آنجا مـرا ببخـش

ای وای اگر اسیر شود خواهرت حسین            کوفه شود مصیبت عـظـما مرا ببخش

وقتی به کوفه رد شدی از پیش پیکرم            مـولا ز روی نـیـزۀ اعـدا مرا ببخـش